Stan faktyczny:

Na terenie Gminy Michałowo od 01.01.2014 r. obowiązuje zwolnienie z podatku od nieruchomości na podstawie uchwały nr XXIX/273! 13 Rady Miejskiej w Michałowie z dnia 16.12.2013 r. W myśl 51 wspomnianej uchwały, zwalnia się od podatku od nieruchomości: grunty pozostałe zabudowane budynkami mieszkalnymi, budynki mieszkalne lub ich części, budynki pozostałe położone na gruntach zabudowanych budynkami mieszkalnymi.

Do chwili obecnej ze zwolnienia nie korzystały budynki wybudowane na terenach przeznaczonych w planie zagospodarowania przestrzennego pod budownictwo rekreacyjne, sklasyfikowane w rejestrze budynków jako budynki mieszkalne o głównej fun. bud.: dom letniskowy lub te, których dokumentacja budowlana wskazywała na to, że są to budynki letniskowe lub wybudowane w ramach zabudowy letniskowej.

Pytanie:

1. Czy budynek mieszkalny, którego główna funkcja bud. to dom letniskowy, który wybudowany jest na terenach przeznaczonych w planie zagospodarowania przestrzennego pod budownictwo rekreacyjne może korzystać ze zwolnienia na podstawie uchwały nr XXIX/273/13 Rady Miejskiej w Michałowie z dnia 16.12.2013 r.?

2. Jakie kryterium należy uznać za decydujące o korzystaniu lub niekorzystaniu ze zwolnienia na podstawie uchwały nr XXIX/273/ 13 Rady Miejskiej w Michałowie z dnia 16.12.2013 r.?

Stanowisko własne:

Rozpatrując zakres przedmiotowy zwolnienia z jakiego korzystają budynki mieszkalne na terenie Gminy Michałowo, należy domniemać, ze zwolnieniem objęte są nie wszystkie budynki mieszkalne. Aktualnie o udzieleniu zwolnienia decyduje kryterium zaspokajania potrzeb mieszkalnych, w związku z tym ze zwolnienia korzystają tylko te budynki, których główna fun. bud. wskazuje na wykorzystywanie budynku na cele mieszkaniowe (m.in. budynek jednorodzinny, budynek wielorodzinny). W przypadku, gdy funkcja budynku nie wynika z zapisów ewidencji, podstawą przyznania zwolnienia staje się dokumentacja architektoniczno-budowlana, decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, decyzja o pozwoleniu na budowę, czy tez decyzja o dopuszczeniu budynku do użytkowania.

W oczach tutejszego organu, budynki wybudowane na terenach rekreacyjnych nie powinny korzystać ze zwolnienia na podstawie uchwały. Jeżeli w EGiB są zarejestrowane jako budynki mieszkalne, z główną funkcją — dom letniskowy, to nie przysługuje im zwolnienie z podatku od nieruchomości.

Stanowisko RIO Białystok:

W związku z otrzymaniem wniosku z dnia 5 maja 2021 r. (wpłynął do tut. Izby w dniu 7 maja 2021 r.) o zajęcie stanowiska w zakresie stosowania zwolnienia od podatku od nieruchomości w odniesieniu do budynków mieszkalnych o głównej funkcji bud.: dom letniskowy, uprzejmie wyjaśniam.

Zgodnie z postanowieniami art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz.U. z 2019 r. poz. 1170, ze zm., zwana dalej u.p.o.1.), opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają grunty, budynki lub ich części oraz budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, przy czym budynki mieszkalne objęte są niższą stawką podatkową niż tzw. budynki pozostałe — do których zaliczane są budynki letniskowe.

Jak stanowi art. 7 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, Rada może w drodze uchwały Wprowadzić inne zwolnienia przedmiotowe niż określone w u.p.o.l. oraz w ustawie z dnia 2 października 2003 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych i niektórych ustaw. Rada Miejska w Michałowie zrealizowała powyższą kompetencję podejmując uchwałą Nr XXIX/273/ 13 z dnia 16 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień przedmiotowych w podatku od nieruchomości, na mocy której zwolniła od podatku: grunty pozostałe zabudowane budynkami mieszkalnymi; budynki mieszkalne lub ich części oraz budynki pozostałe położone na gruntach zabudowanych budynkami mieszkalnymi.

Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych nie definiuje pojęcia „budynek mieszkalny”.

Jednocześnie art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. — Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jednolity: Dz.U. z 2020 r. poz. 2052, ze zm.) stanowi, iż podstawą wymiaru podatków są dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków, a zgodnie z art. 194 5 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. — Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz.U. z 2020 r. poz. 1325, ze zm.) — dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Jeśli zatem budynek ujęty jest w ewidencji gruntów i budynków, to na jej podstawie organ winien ustalać rodzaj budynku dla celów podatkowych. Jeśli natomiast budynek nie figuruje w ewidencji, pomocna będzie w tym zakresie dokumentacja budowlana i decyzje wydane przez właściwe organy (o warunkach zabudowy; pozwolenie na budowę, dopuszczenie budynku do użytkowania). Organ podatkowy nie ma bowiem podstaw do ustalania we własnym zakresie charakteru budynku i kwestionowania danych zawartych w dokumentach urzędowych. O ile podatnik ma zastrzeżenia co do prawidłowości zapisów w ewidencji gruntów i budynków, powinien podjąć działania w celu dokonania zmian w ewidencji.

Budynki tzw. rekreacyjne są w praktyce klasyfikowane jako mieszkalne o głównej funkcji bud. — dom letniskowy. Zatem dla celów podatku od nieruchomości należy je traktować jako tzw. budynki „pozostałe”, podlegające opodatkowaniu według wyższych stawek podatkowych. W przedmiotowej sprawie nie powinny one zatem korzystać ze zwolnienia przewidzianego w uchwale Nr XXIX/273MB. Tut. Izba podziela w tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy. Podobne poglądy wyrażane są w doktrynie (Dowgier R., Etel, L., Liszewski G., Pahl B., Podatki i opłaty lokalne. Komentarz, Lex, WKP 2020).

Również w wyroku z dnia 24 stycznia 2018 r. (II FSK 3097/17, Lex: 2465125) NSA wskazał, że „dane wynikające z ewidencji — w szczególności w przypadku wymiaru podatku od nieruchomości – mają dla organu podatkowego charakter wiążący i nie mogą być przezeń samodzielnie korygowane w ramach postępowania podatkowego, bez zmiany tych wpisów w ewidencji gruntów (por. uchwała 7 sędziów NSA z dnia 27 kwietnia 2009 r., 11 FPS 1/09).”

Możliwość podważenia wpisów zawartych w ewidencji na podstawie art. 194 § 3 Ordynacji podatkowej Sąd uznał za sytuację wyjątkową, zdeterminowana koniecznością respektowania innych bezwzględnie obowiązujących regulacji prawnych. Sąd podkreślił, że organ może odstąpić od danych z ewidencji na przykład, gdy dane te są zdezaktualizowane, pozostają w sprzeczności z danymi zamieszczonymi w innych rejestrach publicznych, których pierwszeństwo (przed danymi ewidencyjnymi) wynika z regulujących ich prowadzenie bezwzględnie obowiązujących przepisów, lub gdy posłużenie się wyłącznie danymi ewidencyjnymi musiałoby się wiązać z pominięciem przepisów zawartych w ustawie podatkowej, mających wpływ na wymiar podatku.

Podobny pogląd wyraził NSA w wyroku z dnia 29 maja 2020 r. (11 FSK 2876/19, Lex: 3015960). Trzeba mieć jednak na względzie, iż stanowisko sądów administracyjnych nie jest w tej sprawie jednolite.

Jednocześnie podkreślić trzeba, że regionalna izba obrachunkowa nie jest organem właściwym do rozpatrywania indywidualnych sytuacji podatkowych. Przedstawione poglądy nie mają charakteru wiążącego i mogą one być jedynie pomocniczo wykorzystywane przez organy zobowiązane do rozstrzygania konkretnych stanów faktycznych. Wydawanie indywidualnych interpretacji prawa podatkowego odbywa się na zasadach określonych w dziale 11, rozdziale la ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. — Ordynacja podatkowa.

{Urząd Miejski w Michałowie, 2021-05-05, sygn. -}
{Regionalna Izba Obrachunkowa w Białymstoku, 2021-06-02, sygn. RIO.II-25-15/21}