Stanowisko RIO Lublin:

W odpowiedzi na Pana wniosek o udzielenie wyjaśnienia w zakresie stosowania przepisów o finansach publicznych uprzejmie informuję, że tut. Izba przychyla się do Pana stanowiska zaprezentowanego we wniosku i jednocześnie wyjaśnia.

Opłata, której dotyczy Pana pismo, uregulowana została w art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2021 r. poz. 741 z późn. zm.). Stosownie do tego przepisu jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości. Opłata ta jest dochodem własnym gminy. Wysokość opłaty nie może być wyższa niż 30% wzrostu wartości nieruchomości.

Zgodnie z art. 2 § 1 pkt I ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325) przepisy ustawy stosuje się do podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetu państwa oraz budżetów jednostek samorządu terytorialnego, do których ustalania lub określania uprawnione są organy podatkowe. Na mocy art. 2 §2 Ordynacji podatkowej, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, przepisy działu stosuje się również do opłat, do których ustalenia lub określenia uprawnione są inne niż wymienione w §1 pkt 1 organy. Z zakresu przedmiotowego ustawy — Ordynacja podatkowa, przepis art. 2 §4 tej ustawy wyłącza świadczenia pieniężne wynikające ze stosunków cywilnoprawnych oraz opłaty za usługi, do których stosuje się przepisy o cenach.

Jak powyżej wskazano przepis 2 § 2 Ordynacji podatkowej obejmuje swoim zakresem organy, które nie są organami podatkowymi. Decyzję w sprawie ustalenia przedmiotowej opłaty podejmuje właściwy organ jednostki samorządu terytorialnego. W gminie jest to uprawnienie wójta, który jest organem podatkowym (art. 13 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej), jednakże nie w sprawach regulowanych w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie przyznają organom uprawnionym do orzekania w sprawach unormowanych tą ustawą statusu organów podatkowych.

Przedstawiając powyższe, należy uznać, że opłata planistyczna mieści się w zakresie przedmiotowym art. 2 § 2 ustawy – Ordynacja podatkowa, a zatem do przedmiotowych należności, w zakresie nieuregulowanym w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, mają zastosowanie przepisy działu III Ordynacji podatkowej, gdzie w rozdziale 6 zawarte są regulacje określające zasady naliczania odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych.

Tutejsza Izba zauważa jednocześnie, że przedmiotowa opłata spełnia także zawarte w art. 60 pkt 7 ustawy o finansach publicznych kryteria uznania tej opłaty za niepodatkową należność budżetową. Nie jest jednak możliwe odpowiednie stosowanie do opłaty przepisów działu III Ordynacji podatkowej na podstawie art. 67 ust. 1 ustawy o finansach publicznych, ponieważ stosowanie wprost przepisów działu III Ordynacji podatkowej wynika z art. 2 §2 tej ustawy, mających pierwszeństwo.

Biorąc pod uwagę przywołane powyżej regulacje ustawowe należy przyjąć, że w przypadku nieterminowej zapłaty opłaty planistycznej należy naliczyć i pobrać odsetki takie jak w przypadku zaległości podatkowych.

Przedstawiając powyższe informuję, że Regionalna Izba Obrachunkowa w Lublinie, prowadząc działalność informacyjną, instruktażową i szkoleniową przedstawia wyłącznie swoje stanowisko i nie jest upoważniona do wydawania rozstrzygnięć w indywidualnych sprawach ani do dokonywania wiążącej wykładni przepisów prawa.

{Gminy Borzechów, 2021-xx-xx, sygn. -}
{RIO Lublin, 2021-07-14, sygn. RIO-I-430/24/21}